Πώς βλέπει η κοινωνία τους άστεγους;

«Η κοινωνία έχει χάσει την ανθρωπιά της απέναντι στους άστεγους.  Θεωρούνται φοβιστικοί. Αλλά κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασα στους δρόμους, δεν είναι οι άστεγοι που με έκαναν να νιώσω φόβο. Ήταν οι υπόλοιποι που με έκαναν να αισθάνομαι ευάλωτος. Κάποιοι με έφτυσαν ενώ ατελείωτοι με αγνόησαν.  Υπήρξαν φορές που δεν με κοίταξε κανείς για τουλάχιστον δύο ώρες.

Oι σκληρές συνθήκες ζωής ενός άστεγου

Το να κάθεσαι στο σκληρό, κρύο οδόστρωμα και να λες “σας παρακαλώ, μήπως έχετε μερικά ψιλά;” είναι σκληρό. Σε βάζει αμέσως σε θέση απομόνωσης. Πριν από λίγες ημέρες, μια γυναίκα κατά λάθος χτύπησε πάνω από το κύπελλο που χρησιμοποιούσα για τα χρήματα. Γύρισε για να ζητήσει συγγνώμη, είδε ποιος ήμουν, και αμέσως έφυγε χωρίς να πει ούτε μια λέξη, εμφανώς ενοχλημένη. Έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Τραβούν τις κόρες και τους γιους τους μακριά από εσένα. Νιώθεις βρώμικος. Εξαιτίας αυτού, γίνεσαι εξαιρετικά παρανοϊκός όταν κοιμάσαι στους δρόμους.

Ξυπνάς το πρωί, χωρίς χρήματα, και πρέπει να πας και να ζητιανέψεις. Είναι δύσκολο και η πείνα μπορεί να το κάνει ακόμα πιο απελπιστικό. Και τότε σου πρέπει να κρατάς κάτω το κεφάλι. Αν κάποιος πιάσει το βλέμμα σου, τότε τρέχει μακριά… Αν ζητάς ευθέως τότε αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο διότι αναγκάζεις τους ανθρώπους να μπουν σε μια διαδικασία που δεν θέλουν. Αν ούτε κι αυτό λειτουργήσει, τότε υπάρχουν και οι κάδοι των σκουπιδιών…

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι

Όμως δεν γίνεται πάντα έτσι. Έχω ξυπνήσει κι έχω βρει πως κάποιος έχει αφήσει τρόφιμα κοντά στο κεφάλι μου. Ένας ξένος μια φορά μου έφερε ένα φλιτζάνι τσάι που είχε φτιάξει στο σπίτι. Και τα περισσότερα βράδια, βλέπω εθελοντές να δίνουν πακέτα φροντίδα και ζεστά ροφήματα στους άστεγους. Δεν περιμένουμε από όλους να δώσουν μια βοήθεια αλλά ακόμα και ένα χαμόγελο ή μια καλημέρα, μπορούν να βοηθήσουν να γεφυρωθεί το αυξανόμενο χάσμα που έχει δημιουργήσει η κοινωνία».

mycampus.gr